Almar en Sabrina in Argentinie

Een gezegende dag.........

Vanuit een troosteloos hotel aan de snelweg in San Juan even een korte update. Vandaag niet veel bijzonders. Was een soort van overgangsdag, hopen we. Veel bewolking en de route was minder dan gisteren. Lange rechte wegen die letterlijk golfden door het landschap vanwege de 'badenes-sen', rivier doorgangen die nu gelukkig droog staan.

De route zou ons vandaag door Huaco brengen. Een mooie omweg van de RN40. Deze vonden we in 1 keer en ging door een authentiek Argentijns dorpje. Voor het dorp ligt een geweldig brede 4 baans asfaltweg met rotonde. Er rijdt alleen helemaal niemand! En vervolgens moeten we op een golvende doorgaande kapotte asfaltweg richting de grootste stad San Juan welke veel drukker is. Argentijnse logica?

Na door Huaco gereden te zijn kwamen we weer op een grindpad. Deze ging naadloos over in een super nieuwe snelweg, nadat we door de berm waren gereden. Nergens borden te bekennen maar wel de zon recht voor ons. En dat betekend dat we naar het noorden reden. GPS kent deze weg niet dus midden op de 4 baans weg maar op de gok omgedraaid en richting het zuiden gereden. Kilometers verder op een zeer mooie weg waar niemand reed eindelijk een bordje met de plaats die wij moesten hebben. De weg werd slechter en het verkeer drukker, wij zaten goed!

In de middag het bedevaartsoord Difunta Correa Shrine bezocht. Een bergje met allemaal huisjes, nummerplaten, gedenktekentjes en meer bende om een Sint te aanbidden. Rondom allemaal souvenirs winkeltjes en parkeerplaatsen waardoor wij het eerst niet konden vinden. Wij zijn maar gezegend.

RN 40 Belén naar Villa Unión

In de omgeving moest een Inca ruïne dorp zijn, El Shincal. Helaas hebben wij dit niet gevonden. Zowel de kaart als de Mio gingen ons er niet heen brengen.

De RN 40 bleek wonderbaarlijk goed geasfalteerd te zijn. Regelmatig het idee alleen op de wereld te zijn. Niemand kwam je tegemoet of reed voor je voor heel lange tijden. Hierdoor schoten we lekker op richting Chilicito. Het landschap was het zelfde als gisteren, behalve dan dat we nu 2 struisvogels zagen en 2 dode koeien met condors er bovenop. 1 ervan was gezien de ontlasting dat er uit kwam nog niet heel erg lang dood. Vanavond tijdens het eten maar niet aan denken.

Chilicito zelf was niets bijzonders. Goede stop om te tanken en wat eten te halen voor onderweg. Water en frisdrank ook niet onbelangrijk. Het is hier nog steeds ver boven 30 graden en onbewolkt.
In Chilicito een bezoekje aan Jezus gebracht op de berg. Wanneer je je armen zo open spreid moeten wij aan deze verwelkoming wel gehoor geven. We moeten zeggen, hij heeft een leuk uitzicht.

De weg vervolgd richting Villa Unión. Een aantal 10-tal kilometers was weer gravel. We reden dwars door rode gebergte, waar je rechts het ravijn in keek. Mooie kloven en zeer kleine riviertjes. Zelfs een rivier doorgang waar voor gewaarschuwd wordt dat deze continu vol zou staan, staat leeg. Het heeft hier heel lang niet meer geregend.

Om iets na 14 uur wilden we een hotel zoeken. Blijkt iedereen siesta te houden. Uitgestorven op straat. Alleen het tankstation is open. Nog maar een stukje omgereden.

Wat wij nog niet verteld hebben is dat we 'gescamd' zijn. We hebben een vals briefje van honderd ontvangen. Dit is vreemd omdat uit de pinautomaten 100 pesos als grootste biljet wordt uitgegeven. Eerst dachten we dus dat dit door de bank was gebeurt. Aangezien de bank de biljetnummers controleert, zeggen ze, kan dit hoogstwaarschijnlijk niet. Wij denken dat een zeer dikke taxichauffeur in Buenos Aires dit geflikt heeft. Wij moesten betalen en gaven een 100 pesos biljet. We hadden nog wat klein geld nodig en moesten 35 pesos betalen. Hier had hij niet van terug zei hij en heeft toen heel snel de 100 pesos verwisseld. Wij hadden toen net onze eerste geld uitgegeven en dus al wel een kleiner biljet in handen en hiermee betaald. Deze rit kostte ons dus 135 pesos. Hoort er bij blijkbaar. Zonde van de 17,50.

Ruta Nacional 40; Cafayate naar Belén

Ondanks dat er gisteren een erg lange rij voor het tankstation stond, vanochtend toch maar de tank gevuld. Iedereen was naar huis en er stond 1 wachtende voor ons. Achteraf bleek dit een goede zet. De eerste 250 kilometer vonden we 2 tankstations. Deze bleken last te hebben van een stroomstoring en konden dus niets afleveren.

De route van vandaag ging wederom door een droge onherbergzame omgeving. De asfalt weg werd regelmatig afgewisseld door kilometers grindpad. Dit grind begon vlak nadat we de ruines van een Incadorp van Quilmas hadden bezocht. Een hoop stenen die netjes opgestapeld lagen. Blijkbaar een dorp welke tegen een berg op was gebouwd. Stukje geschiedenis.

Verder was het een dag over de Ruta Nacional 40 (de zuid Amerikaanse Route 66) met lange rechte asfalt wegen, stoffige grindpaden en het doorkruizen van rivieren. En als je dan vergeet je ruitenwissers aan te zetten zie je niets meer. Heel vreemd. De omgeving is overwegend gort droog met veel los lopende ezels, paarden, koeien en schapen. Af en toe een Condor. Dit alles met rondom bergen in weer verschillende kleuren afgewisseld.

In Belén vroeg een hotel gezocht. Anders wordt het nogmaals 200 kilometer tot het volgende gehucht en daar hadden we geen zin in.

Purmamarca, Humahuaca en Quebrada de las flechas

De wekker ging als vanouds af. Hoewel we al iets eerder wakker waren is het dommelen ook wel lekker. Eerst ontbijt en dan naar de 7 kleuren berg. Om een goed uitzicht te hebben moesten we hiervoor een rode berg op. Deze regio is werkelijk een lappendeken van kleuren. De 7 kleurenberg was mooi om te zien.

Vervolgens stipt om 9 uur verder richting het noorden, naar Humahuaca. Het centrum is nog authentiek en kleinschalig. Begint helaas al wel heel toeristisch te worden. Schattige huisjes en mooie pleintjes etc. Tilcara wat iets zuidelijker licht is een gelijksoortig dorpje. De sfeer van vroegere tijden komt je nog tegemoet. In Tilcara even in de rij gestaan om te tanken. Onze tank was half vol maar je weet maar nooit. Een goede zet geweest. In Humahuaca stonden ze in 2 zeer lange rijen. 20 auto's was niets, PER RIJ!

De route ging nu weer naar het zuiden. We namen de oude weg richting Salta. Over een fietspad welke 2 baans is dwars door het regenwoud over de bergen. Sommige vrouwen snappen dit echt niet en komen op onze helft de bocht door zeilen. Deze kronkelige weg van 40 kilometer hebben we weten te overleven met uitzichten over het regenwoud.

Salta weer lekker laten liggen verder richting Cafayate. Voor de Quebrada de las flechas (vallei van de pijlen) wilden wij gaan overnachten. Geen enkel hotel of iets dergelijks te vinden maar wel een tankstation. Vol gooien dus. Dan maar door, door de vallei. Dit was een mooie route. Delen deden ons denken aan een ingestort / verzopen Grand Canyon (zie de foto's). Flink gezocht naar een kloof / spleet, De keel van de duivel en het amfitheater, in de bergen welke zich ongeveer bij kilometerpaal 49 moesten bevinden. Niets gevonden. Tot we bij kilometerpaal 47 aankwamen. En daar waren ze. Dank je wel Lonely Planet! Voor niets heen en weer gereden alsof wij het als enige niet konden vinden.......

Om 17.45 uur eindelijk aangekomen in Cafayate, waar weer een flinke rij auto's voor het tankstation stond. Wij hadden 100 kilometer geleden al getankt. Het eerste hotel direct prijs voor een overnachting. Een drankje hadden we wel verdiend. Sabrina een Caipirinia en voor Almar een Salta bier, helaas worden deze alleen in 1 liter flessen geleverd. Proost!

Ten noorden van Salta, Salidas grandes

Salta verlaten na eerst een blik van boven te hebben geworpen vanaf de San Bernardo berg. Auto vol gegooid en rijden naar het noorden. De eerste 100 kilometer niet erg veel bijzonders te zien. Links de Andes op afstand rechts platteland en dorpjes die erg armoedig ogen. In San Salvador de Jujuy inkopen gedaan. We hadden totaal geen water bij ons wat niet erg slim is in deze omgeving (nee, zelfs geen bier).

Hoe verder we reden des te langzaam aan werd het mooier met veel verschillende kleuren bergen. Geel, groen rood en alles er tussen. Zelfs Bryce Canyon in het zwart.

Via Purmamarca reden we naar de Salinas Grandes. Een grote zout vlakte ontstaan doordat een zout meer was opgedroogd. Vreemd gezicht op deze hoogte en oog verblindend. Vervolgens terug naar Purmamarca. Hier een overnacht plek gevonden vlakbij de 7 kleuren berg. Deze is volgens zeggen het mooist voor 9 uur 's ochtends. Onze wekker is gezet.

Iguacu Brazilie

Om 11 uur naar de Braziliaanse kant na waterval 275 gezocht te hebben. Door tijd gebrek konden we deze niet bereiken. Op het pad daar naar toe zou veel wild leven zijn. Wij denken dat ze een kater hadden. 2 spechten waren druk met hun hoofd tegen een boom aan het bonken en een Capibara sprong snel voor ons langs het bos in op een afstandje. Naast erg grote mieren en 1 Kaketoe was dat alles. Ze hadden apen beloofd maar de enige die wij zagen waren Spaans sprekende.

De kant van Brazilië is een totaal overzicht van wat wij de afgelopen 2 dagen hadden gezien in Argentinië. Geweldig overzicht van alle watervallen. Bij de Duivelskeel was ondertussen een regenboog ontstaan. Met nog steeds heel veel geraas, waar komt het water vandaan, storten liters water per seconden naar beneden over een brede 260 graden ronde wand.

Ook hier werden we weer nat geneveld. Maar met 40 graden was dat eigenlijk wel weer lekker. Zeer veel foto's rijker en iets armer waren dit voor ons de watervallen van Iguazu.

Iguazu dag 2

De rest van het park verkend. Erg indrukwekkend, is denken wij het juiste woord. Over een zeer brede wand komen er alles bij elkaar 275 watervallen naar beneden. Eigenlijk 274, 1 heeft zich verstopt en gaan we morgen wellicht zoeken.

Het levert mooie foto's op en al het geloop en geklim bezwete t-shirts. Toch wel een voordeel dat we in het park in het hotel zitten. In de avond hebben we de Full moon tour gedaan. Vanuit het hotel lopend in het donker naar de entree. Voor het treintje langs op het perron geklommen en naar de mensen toegelopen om onze voucher in te leveren.

De foto's van deze tour vinden wij zeer mooi geworden. En dat voor een pocket camera. Anderen die stiekem met ons meekeken bij het nemen van de foto's konden opmerkingen niet achterwegen laten. Dat is het voordeel wanneer je niet aan een smartphone vast gekleefd zit.

Terug bij de entree werden we opgewacht door 2 medewerkers van het park. Of we niet even wilden betalen. Wij waren hier wel wat verbaasd over aangezien we een creditcard garantie hadden afgegeven. Als criminelen werden we naar de baas gebracht. Deze hebben we maar even subtiel de huid vol gescholden dat we hier niet van gediend waren. Wij hebben een voucher en zij niet de juiste instructie blijkbaar aangezien we doodleuk door hun op de trein waren gezet. Hier kan je een opmerking bij plaatsen maar dat kan ongepast zijn.......

Na betaald te hebben werden we weer op vrije voeten gezet. En konden op zoek naar een taxi voor 3 minuten a 50 pesos (vliegveld hotel 20 minuten voor 90 pesos). Een andere optie was er niet want lopen mocht niet, hoewel heen in het donker erg goed te voet was te doen.

Iguazu is overweldigend wat natuur betreft en dat weten de Argentijnen erg goed

Iguazu dag 1

Aangekomen in het hotel konden we direct de kamer in. Zwembroek aan en het natuurpark in. Vandaag wilden wij met een boot dicht bij de watervallen komen. En zo gebeurde dat ook. In gestapt aan de linkerzijde op weg naar de Duivelskeel. Hier kom je helaas niet (meer) dichtbij maar toch een mooi uitzicht tussen de rotswanden door.

De boot voer met de rechterzijde subtiel onder een paar watervallen door. Iedereen aan die zijde kletsnat. Jammer voor hun. En vervolgens keerde de stuurman de boot. Jammer voor ons. Het water was lekker op temperatuur. Vervolgens naar de andere zijde van het eiland waar nog meer watervallen zijn. Hier gingen we ook nog een keer dwars door een zeer grote en brede waterval. Verzopen kwamen we weer aan land. Een voordeel is wel dat het maar 38 graden en nauwelijks bewolkt was. Eigenlijk best wel lekker dat water na al dat gezweet.

De rest van de dag het 'Lower circuit' gelopen. Morgen de rest van het park.