Door de Andes richting Mendoza waren we even bang weer de bewolking in te rijden. Maar de zon bleef maar schijnen en het werd weer een zon overgoten dag. Op weg naar Canon del Atuel. Volgens sommigen mooier dan de Grand Canyon. De route er naar toe in ieder geval niet. Een saaie lange weg. En bij San Rafael opzoek naar de 173. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. De bewegwijzering wil heel soms nog wel eens goed zijn, maar de rest van de tijd...... Mio en Garmin afgewisseld nodig om ergens te komen. Maar wij vonden dit. Sterker nog met een doorsteek.

Een kloof met een sterk stromend riviertje. De bergen waren in allerlei kleuren, van grijs naar geel en dieprood en sommigen zelfs in diverse pasteltinten. De weg was weer als vanouds kiezel, rotsen en meer van deze ellende. Hobbelend en klotsend reden we door de kloof. Mooie uitzichten en rotsen. De kloof blijkt een aan een schakeling van stuwmeren om elektriciteit op te wekken. Vier dammen hebben we gezien. De omgeving werd er niet echt minder om.

Na 2 uur over 30 kilometer gedaan te hebben was het 14 uur. In het plaatsje El Nihuil konden we een overnachting gaan zoeken. Probleem met de surrogaat Spanjaarden is dat ze Siësta-en. Tussen 14 en 18 uur is er echt nergens iets te doen. Winkels dicht, restaurants dicht en terrassen........ die moet je echt zoeken. Dus besloten we door te rijden. Malarque werd het. Hierdoor houden we nog steeds 2 dagen over in ons schema. Maar die krijgen we wel gevuld. Morgen moeten we ruim 60 kilometer puin rijden. Wordt een feestje!